بدون عنوان

هفته پیش علی سان اومده بود اداره.

یعنی چون ساعت یک از روانشناس کودک وقت گرفته بودم براش آوردم اینجا که با هم زودی بریم مطب. یه دونه ماشین تاکسی زرد آورده بود او داشت باهاش بازی میکرد.

آقای پستچی محترم که یه جوان بسیار با شخصیت و آقاست اومد و نامه ها رو آورد. منم اصلا حواسم نبود. داشت با علی صحبت می کرد.

- علی سان ماشینتو میدی به من

- نه یکی دیگه براتون می خرم

- چقدر هم خوشگله زرد هم هست.

حالا این وسط من پریدم وسط چی گفتم «علییییییییییی ماشینتو با ماشین عموم عوض کن. ماشین عموم از ماشین پت پستچیه ها» آقای پستچی خندید گفت دست ما درد نکنه   دیگه از خجالت نمی دونستم چیکار کنم.

ظهر رفتیم پیش خانم کرمی که 20 ساله مشاور کودکه. اونم عکسهای مختلف نشون علی میداد  و ازش سئوال میکرد تا بدونه تو خونه ما چه خبره و ترسو بودن علی و اینکه نمی تونه از خودش دفاع کنه  ریشه ش کجاست.

نتیجه رو نوشت و کمی منو راهنمایی کرد که کمی علی رو هول بده سمت باباش.

تو این سن بچه ها همانند سازی می کنند. پسر بچه ها با پدرشون.

علی خیلی به تو نزدیکه و رفتارش کاملا شبیه تو شده و برای پسر بچه  این اصلا خوب نیست.

باید به باباش بگی وقت بیشتری بزاره و به صورت غیرمستقیم رفتارهای مردانه رو یاد علی بده.  در مقابل تو کمی ازش فاصله بگیر. کارهایی که ازت می خواد رو کم کم یادش بده با باباش انجام بدن.

پسربچه ها باید 80 درصد رفتارشونو از باباشون یاد بگیرن و 20 درصدشو از مادرشون اونم رئوف بودن و مهر و محبته که باید از مادر بگیرن.

روز یکشنبه هم نتیجه شو دادم دکتر دید و کمی باهام صحبت کرد. گفت زیاد نگران کننده نیست. یکسالی که وقت داری  تا ببری مدرسه باهاش تمرین کنید.

بزارش شنا.

وقتی بچه ها با آب بازی می کنن و سعی می کنن برای یاد گرفتن شنا و روی آب موندن با آب بجنگن و پیروز میشن اعتماد به نفسشون میره بالا.

گفته سه ماه دیگه بیایید ببینم چقدر پیشرفت داشتید.

حالا همه چی حله فقط یه مشکل خیلی خیلی کوچولو داریم.

بابا همکاری نمی کنه همین